Wie nu door Paddepoel loopt, zal zich amper realiseren dat deze wijk nog geen vijftig jaar oud is. Waar nu het verkeer dag en nacht langs de huizenblokken raast, strekte zich een halve eeuw geleden een kaal weidelandschap uit. Koeien en schapen graasden nog niet zo heel lang geleden vredig waar nu studenten op hun fiets langsjakkeren om op tijd op college te verschijnen. Kostverloren was toen de uiterste stadswijk ten noordwesten van het centrum. Van daaruit was dit gebied één en al grasland en kon je in de verte het kerkje van Dorkwerd zien staan.

Vlakbij Kostverloren, aan de Kraneweg 111, werd omstreeks die tijd het Jeanne Godfriedhuis in gebruik genomen, het eerste Gezinsvervangend Tehuis voor vrouwen met een verstandelijke beperking. Al in 1950 was de Zuidemahoeve geopend, een tehuis voor mannen, maar het duurde nog 16 jaar voordat er ook een dergelijke instelling voor dames kwam. Het tehuis werd vernoemd naar de in 1943 in Auschwitz omgekomen secretaresse van de Vereeniging Zwakzinnigenzorg. In de jaren dertig was de vereniging dankzij haar inzet uitgegroeid tot een goed lopende organisatie.

Juffrouw van der Ploeg – “tante Pia”- had de liefdevolle leiding over het tehuis, samen met een handjevol andere betaalde krachten. Alle dames die er wonen moesten de handen uit de mouwen steken om het huishouden draaiende te houden. Ze vormden tegen wil en dank een hechte gemeenschap, daar werkte de krappe ruimte alleen maar aan mee. Zo stonden er in sommige slaapkamers voldoende stapelbedden voor zes of meer personen. Maar de term “gezinsvervangend tehuis” deed een beetje geforceerd aan. Welk gezin bestaat uit louter vrouwen die lukraak bij elkaar gezet zijn?

In 1978 verhuisde de instelling naar de nieuwe wijk Vinkhuizen, onder medevoering van de naam. Dit was een aanmerkelijke verbetering, op twee punten: er werden ook mannen gehuisvest en iedereen kreeg een eigen slaapkamertje. De douches, toiletten, keuken en de twee huiskamers waren gemeenschappelijk. De instelling ontwikkelde zich meer en meer als een woonvoorziening. Voor werk of dagbesteding waren de bewoners overdag op andere gebouwen aangewezen. ’s Avonds en in het weekend werd er gewoond. Dag en nacht was er begeleiding aanwezig.

Gaandeweg kwam er steeds meer belangstelling voor de individuele behoefte aan zorg. Men had meer oog voor de ontwikkelingsmogelijkheden van iedere bewoner apart. Na een interne verbouwing kreeg iedereen de beschikking over eigen sanitair. Er was een uittocht van bewoners die erg zorgbehoeftig waren of zij die wat meer zelfstandigheid aankonden.

Het was de laatste doelgroep die het rond het nieuwe millennium ontstane Dienstencentrum Paddepoel bevolkte. Deze mensen woonden in een zelfstandige woonruimte in de wijk. Zorg was in het nabijgelegen Dienstencentrum aan de Lierstraat 24 uur per dag oproepbaar. De begeleiding was gericht op het nastreven van zoveel mogelijk individuele ontwikkeling. Voor de sociale contacten was de ontmoetingsruimte binnen het gebouw bedoeld. Daar konden ook overige wijkbewoners terecht voor een praatje of een kopje koffie.

Niet alleen om de hoge kosten het hoofd te bieden, maar vooral ook om kwalitatief goede zorg te garanderen werd besloten dat beide locaties van NOVO bij elkaar gevoegd zouden worden in een door woningcorporatie Nijestee nieuw te bouwen complex. Op de plaats waar vroeger de Trefkoel stond heeft bouwbedrijf Trebbe een ontwerp van archtitectenbureau KenK gerealiseerd. De onderste woonlagen van het gebouw worden gebruikt door NOVO.

De bewoners hebben nu ieder een volwaardig appartement. Voor dagbesteding kan men ook terecht in het gebouw zelf, dat nadrukkelijker nog dan het oude dienstencentrum een op de wijk gericht karakter heeft. Zo kan men er op drie dagen in de week terecht in de tweedehands kledingwinkel, maar het is de bedoeling dat er meer wijkgerichte projecten zullen komen.

Op 21 oktober is de officiële opening van het gebouw. De toekomst van de zorg ziet er nogal stormachtig uit, maar de robuustheid van het gebouw wekt de indruk dat men die met vertrouwen tegemoet gaat.

En tegelijkertijd speelt het verleden op de achtergrond mee, voor wie er oog voor heeft. Een plaquette ter ere van Jeanne Godfried wordt ook op 21 oktober onthuld in de binnentuin van het gebouw.

En rondom versiert een opmerkelijk ornament de balkonnen: het zijn sleutels die verwijzen naar een oude, archeologische vondst in het terpje van Dorkwerd. Zo legt het gebouw een verband met het drassige weidelandschap zoals dat zich hier tot voor vijftig jaren geleden uitstrekte.