Op 2  juni werden op het Selwerderhof, in bijzijn van de loco-burgemeester Ton Schroor de kransen neergelegd voor de omgekomen 142 Groningse militairen die zijn overleden in het voormalig Nederlands Oost-Indië en Nieuw Guinea in de jaren 1945 tot en met 1962, waar totaal 6200 Nederlanders zijn omgekomen. Annie Steenstra las een gedicht voor die we vandaag 9 december van haar mochten ontvangen en publiceren.

Vrijheid:

Wie eenmaal aan den lijve heeft ondervonden
wat knechting en bezetting met je doet
zal in vredestijd kunnen beamen:
“Vrijheid is voor ieder een groot goed!”

Door dichters, schrijvers, zangers, componisten,
is vrijheid verbeeld, bezongen en verwoord,
tot heil van zich-gevangen-voelen zielen,
omdat daardoor een sprankje hoop weer gloort.

En hoop doet leven, laat je weer ervaren
hoe belangrijk vrijheid van gedachten is
en het recht om, wat je denkt, ook uit te spreken;
soms schrijft zo’n uitspraak zelfs geschiedenis

Maar met die kostbare vrijheid van meningsuiting
mag enkel respectvol worden omgegaan,
want zonder verantwoord gevoel voor normen en waarden,
wordt vaak de ander onrecht aangedaan.

Met die verworvenheden hoog in ’t vaandel,
leefden we vredig op “Nêêrlands dierb’re grond”,
totdat op een zonnige-, maar zwarte mei-dag,
een “boze buurman” onze vrijheid schond.

De komst van de met spijkers laarzen
van de bezetter, stampend door de straat,
maakte alles anders, eiste offers,
riep verzet op, kweekte langzaam haat…….

Na vijf jaar terreur, kwam eindelijk bevrijding,
een feit, waarbij nog steeds wordt stilgestaan;
en toen, veteraan, was daar het keerpunt in uw leven:
als militair met missie moest u naar Indië gaan!

Want zogenaamde vrijheidsstrijders dreigden
daar mede-landers met een wrede dood;
opgesloten in oude Jappenkampen,
was er niets meer dat uit uitzicht bood!

Maar dank zij u, kwam toen voor hen bevrijding
uit die benarde toestand en dit feit

wordt nu nog steeds door deze landgenoten
met waardering vermeld en herdacht in dankbaarheid.

Na deze taak zouden er vele volgen:
’t herstel van orde, vrede en rust bleek zwaar;
fysiek, zowel als psychisch, werd van uw krachten
veel gevergd, in steeds dreigender gevaar.

Tropenjaren en ’t verlies van sobats maakten,
dat idealisme ver te zoeken was;
en na ‘t “Cease Fire” keerden velen huiswaarts
met een onzichtbare wond, die nooit genas!

Terug in ’t vaderland vrij als een vogel?
vergeet het maar, ’t was eerder vogelvrij,
want u vond onbegrip, beschuldiging, verwijten
en die houding is helaas nog niet voorbij!

Terecht heeft u de rug steeds recht gehouden,
u deed immers als goed soldaat uw plicht
en weet nu, uit ervaring, als geen ander
wat door “beter-weters” kan worden aangericht.

De jonge veteraan op vredes-missies,
gesteund door de moderne techniek,
voelt heden, evenals u in ’t verleden,
de impact van de tijdloze tragiek.

Want achter dichte deuren van huizen en harten
ligt nog zoveel onbevrijd verdriet;
veteranen, vertel toch uw verhalen,
zodat de toekomst uw verleden ziet!

En beschouwen wij vandaag-de-dag de wereld,
dan zien we helaas terreur, agressie, haat;
waar is ’t gevoel van vrij- en veiligheid gebleven,
dat ieder mens zijn eigen waarde laat?!

Als angst regeert, brandhaarden blijven smeulen,
met het gevaar van plots-oplaaiend vuur,
dan is het Jan Soldaat, die kostbare vrijheid
bewaakt en beschermt, met behoud van ’s lands eigen cultuur.

Maar niet alleen in verre, vreemde landen
ook hier, op die dag van nationale rouw,
stonden weer onze moedige mannen en vrouwen
en vervulden hun droeve plicht, betrokken en trouw.

Ze droegen de houten kisten naar wachtende wagens,
voetje voor voetje, met gepaste waardigheid;
de wereld keek toe, eensgezind in respect en ontroering,
dat indringende beeld op je netvlies, je raakt het niet kwijt!

Je vrijheids-lievend volk, je koninklijk Oranje
je tolerante grenzen, vrijgevigheid in nood,
je militaire missies, het eren van je doden,
je kennis je kunde:

KLEIN LAND, WAT BEN JE GROOT!!!!

Annie Steenstra