Kansspel met televisie als hoofdprijs
Het zijn van die directe herinneringen die terugkomen als je denkt aan de introductie van bepaalde zaken gedurende je leven. Vrijwel iedereen die boven de zestig jaar is weet precies wanneer de televisie voor het eerst de huiskamer binnenkwam en welke programma’s er toen werden vertoond. Ook de introductie van de kleurentelevisie in ons land heeft voor een ieder in die leeftijdscategorie eigen herinneringen.
Wonende midden aan de Korreweg in Groningen viel het binnen ons gezin op dat al een paar keer die week in de schemering van de avond een rij mensen voor een woonhuis, op het Floresplein 24, naar binnen stond te kijken. Het bleek het huis te zijn van de familie Ebens. De heer des huizes verdiende de kost als vertegenwoordiger van een grote Chips leverancier, waarvan de bestelwagen ook al aandacht trok. Tevens had hij een eigen handel opgebouwd in ondermeer televisietoestellen, die hij in de markt probeerde te zetten tegen lagere prijzen dan in de normale radio- en televisiehandel gebruikelijk waren. De reden van de regelmatige opeenhoping van mensen voor de ramen van het huis van Ebens was dat er op dat moment een experimentele kleurentelevisieprogramma aan de gang was. We spreken over het jaar 1967.
Vaak was er een zeer kleine annonce in de regionale kranten te lezen waarin hij adverteerde voor nieuwe producten die hij in zijn voorkamer had opgesteld. Achter stond de stampot rustig op tafel te geuren alvorens door het gezin te worden verorberd. Naast Philips toestellen adverteerde hij vaak met toestellen van het merk Kuba. Dit was een van origine Duitse onderneming die actief op de televisiemarkt was tot 1972.
Opmerkelijk was een grotere advertentie, op de achterkant van voornoemde krant van 4 januari 1968. Klaarblijkelijk had Ebens nagedacht over de plek waar de advertentie geplaatst diende te worden namelijk pal naast de dagelijkse overlijdensadvertenties. In de advertentie kopte de firma met grote letters dat er een televisie was te winnen. Ebens vroeg de lezer een slagzin te maken waarbij de inzender, die de beste slagzin had bedacht, de winnaar zou worden van een televisietoestel met een winkelwaarde van bijna 800 gulden. Men diende kort en bondig met een maximum van 12 woorden te omschrijven waarom de firma altijd de hoogste korting gaf. Niet alleen de beste inzender kreeg een prijs want ook een koelkast, strijkijzer en scheerapparaat behoorden tot de te winnen prijzen.
Iedereen kon meedoen aan de wedstrijd behalve het personeel.
Destijds verscheen voornoemde krant in de late middaguren maar werd wel volop gelezen. Zelfs de autoriteiten hielden de inhoud van de advertenties scherp in de gaten en waren er om elke wettelijke overtreding direct aan te pakken. In de vroege uren van vrijdag 5 januari stond dan ook een ambtenaar van de Economische Recherche, district Groningen, op de stoep van het pand aan het Floresplein 24 om een proces verbaal op te maken wegens een overtreding van de wet op kansspelen.
Ebens, niet vies van een beetje gratis reclame in de kranten, liep direct na het vertrek van de ambtenaar, naar de bakelieten telefoon en draaide het nummer van de stadsredactie van het Nieuwsblad van het Noorden om zijn ongenoegen te uiten over de actie van de Economische Recherche. In dit telefoongesprek meldde hij aan een medewerker van de krant dat hij, ondanks het bezoekje en de ontvangen boete, door zou gaan met zijn slagzinwedstrijd. Simpelweg stelde hij het niet eens te zijn met de genomen maatregel en boete.
Sommigen hadden al gemeend dat de uitgeschreven wedstrijd, zoals vermeld in de advertentie, een makkie zou zijn maar daar was Ebens het niet mee eens: “Maar voor het bedenken van de beste slagzin is toch wel denkwerk nodig, zou ik zo zeggen. Ik vecht het uit tot in de hoogste instantie. De wedstrijd gaat gewoon door.” Daarbij bleef het wat betreft de publiciteit in de krant, maar het was wel even weer meegenomen gratis reclame waardoor in de daarop volgende avonden, op momenten dat er een uitzending in kleur was, horden mensen stonden te kijken voor de ramen van Ebens aan het Floresplein 24.
Bron en foto: Hans Knot