Een groep universitaire studenten die zich niet meer kunnen vinden in de huidige overheidsmaatregelen ter aanzien van de Corona pandemie kwamen vanmiddag, woensdag 10 maart, op de Vismarkt bijeen om te protesteren. Een vreedzaam, coronaproof protest, met als doel het onder de aandacht brengen van de ernst van de groeiende psychische problematiek onder jongeren, als gevolg van de corona maatregelen.
Jongeren voelen zich de vergeten groep. Een jaar al geen fysiek onderwijs, de sportbeperkingen en het ontbreken van de sociale contacten. Een avondklok die bekritiseerd werd. Er is meer nodig dan een laptop! Dit leven is ook niet gezond dus pleiten de jongeren voor maatregelen met een gelijkere impact op ieders leven, in plaats van gelijke maatregelen voor iedereen. Zorgvuldigheid binnen de maatregelen: wat is wél mogelijk op een veilige manier?
Tekst gaat door onder de gallery
Alle foto’s FocusGroningen: klik hier
Alle foto’s Jan Hendrik van der Veen: klik hier
Voorzitter van de Raad van Bestuur van de universiteit, Jouke de Vries, gaf aan dat een aantal locaties binnen de Rijksuniversiteit, binnen de richtlijnen, eind maart opengesteld gaan worden en deed een beroep op de studenten hier in mee te denken. Anders als de voorzitter willen de jongeren weer aan de slag en geen uitstel.
Eén van de spreeksters was Nikki Potze, studente Astronomy:
Want het moet anders.
Anders dan nu, anders dan nu gewoon 1000en mensen, allemaal alleen. Anders dan verloren en verdrietige vrienden, dan zware gesprekken, en altijd maar hetzelfde. Anders dan mijn laptop als mijn beste vriend, anders dan “altijd moe maar ik kan nooit slapen”. Het moet anders dan ‘Hoelang nog’ anders dan hoe verder? ‘mijn toekomst? mijn geluk? anders dan dit vormt mij, anders dan de druk.
Laat jullie het horen, al luisteren ze niet, op dat we geen verloren generatie zijn. Niet hier om te aanbidden zonder te bevragen. Niet hier omdat we niks toe voegen, niet hier om te beamen. Wat hier staat, is talent, 1000 hardwerkende jongeren die er elke dag opnieuw het beste van proberen te maken, in een maatschappij die meer vraagt dan perfect. Wat hier staat, is de jongere voor wie een jaar voelt als half je leven. Wat hier staat is geen verwend nest of egoist, geen aansteller of profiteur. Geen ‘ze wil alleen maar de club’. Wat hier staat is de toekomst, vragend om erkenning. Vragend om de steun. Wat hier staat draagt de zorgen, van de dag van morgen, het klimaat, van de tijdsdruk, de versnelling, van de schulden van de staat.
WAAROM buigen we de jonge botten tot ze niet meer kunnen, kruipend naar de finish, blijven we de lat maar steeds verleggen. Een stukje verder, niet zo zeuren.
Maar alles kleurt blauw nu, alles dempt naar lage tonen. Heb ik dan geen recht mij kut te voelen, mag ik niet klagen maar slechts het gewicht dragen.
Tegen de andere generaties wil ik zeggen. Ik wil niet meer dan jij. Steel geen grond onder je voeten. vandaan. Ik drink niet sneller dan de rest, verzeker mezelf niet van de beste plek. Ik druk me niet vooruit door me af te zetten aan jou. Ik ontken geen enkel leed, ondermijn niet jullie zorgen, ik voel ook voor jullie.
Laat ons samen werken, laat ons luisteren naar elkaar. Geef ons de ruimte, laat ons werken en leren, laat ons vliegen en bezeren. Laat ons ontmoeten al het nieuwe, geef ons prikkels voor om voor op te staan, meer dan een laptop om weer dicht te slaan.
Er wordt gesproken en gesproken over onze imperfecties, en onvolgroeidheid.
Maar wel gevraagd om eindeloze offers en oneindige loyaliteit.
Maar het beste voor ons is ook het beste voor jou. Dus als we spreken, hoor ons dan, doe ons voelen dat we toe doen, doe ons voelen dat we zijn.
365 dagen geleden hebben wij het roer omgegooid. Solidariteit dreef ons naar een maatschappij waarin gezondheid centraal staat. We pasten ons aan, want één dode is één teveel. Dat vinden we belangrijk. Allemaal en stuk voor stuk. Gezondheid als de drijfveer, boven de economie, boven het onderwijs, boven het levensgenot van de individu.
Maar nu staan we hier. Als wij zeggen dat we ziek worden, dat onze gezondheid achterblijft in wat was en zonder zicht op morgen. Is dat dan niet evenveel waard? Kunnen we daar naar luisteren? Bescherm ons dan ook, voordat we ziek worden.
