Deze week diende een zaak in de strafkamer van tien jaar oud. Een verkrachtingszaak. Het tijdsverloop maakt het niet minder erg, is te horen aan het snikken van het slachtoffer. Maria(nu 24 jaar). Ze zit op de tribune en kijkt op de rug van de man die haar op 9 januari 2003 in haar woning in Groningen verkrachtte. Ze is dan 14 jaar.

Ze voelt zich grieperig en ligt rond de middag te rusten als ineens de bel gaat. Voor de deur staat iemand die ze vaag kent als een kennis van een vriend. Hij dringt zich tegen haar wil op en drukt haar het huis binnen. Haar moeder en zus zijn niet aanwezig op dat moment. In de slaapkamer van haar moeder houdt hij haar in bedwang en start hij zijn daad.

Maria doet met haar moeder aangifte, ze wordt in het ziekenhuis onderzocht. De zogenaamde zeden kit komt daarbij kijken. Foto’s van haar hals, nek en gezicht worden gemaakt. Een striem in haar hals laat zien dat hij haar bij haar ketting heeft beetgepakt. Ook heeft ze bloeduitstortinkjes op haar linker dij. Ze wordt onderzocht door een forensisch geneeskundige. Via een uitstrijkje wordt een DNA-profiel uit sperma verkregen. Er is een vermoeden van een dader. De politie stelt een onderzoek in en in april 2011 –een kleine acht jaren later- verdwijnt het DNA-profiel in de databank.

Er is een match. Het DNA wat op Maria’s lichaam is gevonden is van Djiril, de verdachte(38 jaar). In januari van dit jaar zou hij voorkomen, ware het niet dat hij toen gevangen zat wegens mishandeling.

Djiril drinkt. Niet veel. Ongeveer drie liter whisky per dag. Hij zou naar een kliniek om van de drank af te komen maar daar twijfelen ze of hij gemotiveerd genoeg is voor hulp. Hij heeft geen vaste woon- en verblijfsplaats. Ter zitting verklaart Djiril dat het niet zo gek is dat ze DNA van hem hebben gevonden want hij heeft gewoon seks met haar gehad. Ze had nog gezegd dat het in haar kamer boven een rommeltje was dus dat het dan maar beneden moest. Hij had haar mobiele telefoonnummer, ook die van haar huis. Hij had eerst gebeld en jawel, hij kon wel even komen. Ze had zelfs een badjas aangehad bij de deur. Zonder kleding. ”Ik maak bij iedere vriendin die ik heb een kind. Ik spuit gewoon, dat doe ik nu eenmaal. Het was voor mij geen verkrachting, hoor.”

Of hij wist dat ze 14 was geeft hij het volgende antwoord: “Ik kijk niet naar bouw of leeftijd of zo.”

De rechter reageert gekruid. Vraagt hem meerdere malen hoelang hij haar kende. “Ja, een tijdje.”

Djiril was in 2003 28 jaar en deed het met een meisje van 14. Bij de politie wist hij niets, ter zitting ineens weer wel.

De officier van justitie gaat staan. Ze wil eigenlijk een jaar meer eisen maar kan dat niet vanwege de tijd die er tussen zit. Zo is dat geregeld. “Hij heeft gezegd: ‘Ik ben gek, ik ben gek, ik kan mijzelf niet onder controle houden’. Hij komt klaar en vertrekt. Buiten zien twee jongens hem wegrennen. Hij heeft seks met een meisje van 14 jaar. Tegen haar wil. Misbruik. Hij is sterker, ze was alleen en wat ik hem ten zeerste aanreken is het feit dat hij hier verklaart dat ze het aan zichzelf te danken heeft. Dat brengt extra schade toe. Ik eis twee jaar. Onvoorwaardelijk. Mocht de rechtbank anders denken, dan nog is hij strafbaar. Seks met een meisje van 14. Dat hij het niet wist doet hier niet aan af. Ze was het!”

Inmiddels is ze 24. De huilende jonge vrouw. Ik knipoog naar haar wanneer ze de zaal verlaat. Tien jaar later. Tien jaar drama. En voor hem misschien maar twee jaar zitten.

* Mijn rechtbankverslagen zijn gebaseerd op de werkelijke gebeurtenissen. De namen van slachtoffers, verdachten en daders zijn gefingeerd. Soms ook woonplaatsen, uit veiligheidsoverwegingen voor betrokkenen, slachtoffers en (misdaad)journalisten.