Toen Fred van Maurik de koekoek in het Beijummerbos ter hoogte van Noordijk voor het eerst vorig jaar tegenkwam was bij hem een ideetje geboren. Twee jaar geleden had hij op het zelfde stuk de koekoek gefotografeerd en wou dat dit jaar ook weer doen.
Terwijl ik naar de plek fietste hoorde ik de koekoek mij al weer begroeten…. of zou hij een vrouwtje roepen.
Van een afstand gekeken en geluisterd of ik de vogel bleef horen en kon ontdekken waar hij zat. Dat is ook nog wel eens een probleem met deze snelle rakkers want voordat je het weet zitten ze 100 meter verderop of zijn ze het riet ingedoken en dan vind je ze pas weer als ze toevallig in de boomtoppen zichtbaar zijn.
Gelukkig zag ik hem aan de rand van het bos wat grenst aan grasland en heb hem toen een poosje met verrekijker gade geslagen en geluisterd naar het commentaar was hij gaf… koekoek koekoek koekoek… wel eentonig commentaar als je het mij vraagt, maar als je op een afstand van een meter of 15 staat klinkt het als een torenklok zo luid.
Terwijl ik me op een plekje had geïnstalleerd, dat wil zeggen ik stond op een wandelpad waar iedereen langs kan lopen, besloot ik of ik wat dichter bij de vogel kon komen, een stukje verder gelopen een ander paadje in, maar dat werd helemaal niets. De vogel was hier niet meer zichtbaar dus maar weer terug naar mijn begin plek. De koekoek zat nog vrolijk te koekoeken.
Camera maar op statief gezet en afwachten maar wat de vogel zou gaan doen. Op een gegeven ogenblik kwam hij wat dichterbij en ging in een boompje zitten op ongeveer 20 meter afstand. het begon al meer binnen camera afstand te komen.
Plotseling dook de koekoek naar beneden het riet in en kwam weer naar boven met een rups van plus minus 5 cm, wat het was, of wat het zou gaan worden geen enkel idee. De koekoek sloeg de rups een paar keer heen en weer tegen een tak en daar ging hij, snavel wagenwijd open en plons weg was ie. Ik zag nog net niet dat de vogel zijn snavel aflikte….
Ondertussen waren er een paar rietzangers druk bezig bij een nestje wat ze in het riet aan het bouwen waren totdat een van de RZ’s de koekoek in de gaten kreeg. De dapperste van de 2 ging op een tak zitten boven de koekoek en keek hem aan net of hij wou zeggen, wat moet je hier. Op het moment als een koekoek en een rietzanger vlak bij elkaar zitten denk je bij jezelf hoe is het mogelijk dat zo’n relatief grote vogel een ei kan leggen in het nest van een rietzanger, maar we weten allemaal dat de koekoeken dat doen.
De koekoek had op een gegeven ogenblik genoeg van die nieuwsgierige rietzanger dat hij besloot om maar iets verderop te gaan zitten en dat was in mijn voordeel want op dat moment zat hij helemaal vrij op een tak, dus mijn camera ging weer klik klik klik, tot dat de koekoek op keek en nieuwsgierig keek waar komt dat geluid nu toch vandaan, waarop ik maar even stopte met klikken.
Het bleek dat de vogel honger had want hij dook weer naar beneden en kwam weer boven met wat lekkers, ook dit werd geslagen en geschud tegen een tak en verder in de snavel.
De rietzangers vertrouwden het toch niet zo zo’n grote vogel vlak bij hun nest in aanbouw dus kwamen ze weer boven hem zitten, totdat de koekoek er genoeg van had en hij besloot om weer een paar meter te verkassen. Ondertussen bleef ik achter mijn statief staan en kon ik rustig doorgaan met fotograferen. De koekoek zat nu aan de andere kant van het pad tegen de bosrand aan. Statiefkop heel langzaam zijn kant opgedraaid totdat de lens in 1 lijn stond met de koekoek, elke handeling van mij ging gecontroleerd en erg langzaam om de vogel maar niet te doen laten schrikken, want de afstand tussen ons beide was ongeveer 10 meter. De koekoek had ondertussen nog een rups in zijn snavel en daar ging hij, snavel open en ook deze verdween in de diepte….. klik klik klik klik ging mijn camera, wat een prachtig gezicht was dat.
Weer tot rust gekomen draaide de vogel zijn kop en ik heeel voorzichtig statief opgepakt en voetje voor voetje iets dichterbij gaan staan. Met die grote voeten van mij is dat toch al gauw 1 meter totdat de koekoek weer opkeek en ik stokstijf bleef staan. Tenslotte stond ik midden op een wandelpad en kon de vogel mij zien. Na bijna een geheugenkaartje van 8GB te hebben volgeschoten had de koekoek er een beetje genoeg van en ging 20 meter verderop verder met koekoeken. Op dat moment dacht ik zal ik doorgaan, maar besloot de koekoek verder met rust te laten en bedankte hem dat hij model wou staan en pakte mijn camera en statief in en liet de vogel rustig verder gaan in zijn dagelijks bezigheden.