Vertrouwen
Je zult er als ouder op moeten vertrouwen. Dat wanneer je gescheiden bent, je je kinderen soms (of vaak) moet overhevelen naar de andere ouder. De bezoekregeling. Voor een week, weekend of vakantie. In heel veel gevallen gaat dit gelukkig goed.

Voor de kinderen wel zo fijn en vertrouwd. Beide zorgen óf evenveel óf in ieder geval met evenveel liefde voor hun kroost. Niet als partners maar wel samen als ouder. Till death do you part. Verantwoordelijk, netjes, correct en vooral volwassen.

Angst
Wat als het niet helemaal goed gaat? Wanneer je als ouder toch twijfels hebt over (of angst bij) de manier van opvoeden en omgaan met de kinderen door de andere ouder? Bijvoorbeeld wanneer papa of mama met de kinderen in kwestie naar een vakantieverblijf gaat en niet wil vermelden waar dat verblijf dan is? Kun je als moeder of vader hardop roepen dat je wel eens bang bent dat je stille vermoedens hebt dat je ex de kinderen iets zou kunnen aandoen of wuif je je angst weg. Het zal toch niet. “Wie dat doet is gek, volslagen idioot.”, wordt dan gezegd. Of: “Hij? Hij is zo gek met ze. Welnee, joh!” Natuurlijk niet. Je hebt elkaar als ouder hoog staan. De bezoekregeling moet slagen. Niets is zo veilig als bij de andere ouder verblijven, toch?

Dag achterblijvers
Éen van mijn bekende verslaggevers was vrijdag j.l.  op de –sinds vandaag nationaal bekende-  Pettefletschool in Groningen. De ‘wereldbol’ stond die dag centraal. Een grote bal met daarop de aarde afgebeeld ging het plein rond. Op handen gedragen door de kinderen van die school. Een veilige wereld. Het motto: De toekomst ligt in onze handen en wij gaan de wereld maken. Kinderen zijn immers nog altijd de toekomst.  En dan het trieste bericht van vanmorgen. Hoe vreemd voelt het voor hen die achterblijven.

Familiedrama of gezinsmoord
Schoonloo, maandag de 9de september. Spreek je van een familiedrama of van een gezinsmoord, in dit geval. Drie kinderen dood.  De vader legde de hand aan zichzelf. Moord? Drama. Wanhoop. In ieder geval genoeg om geschokt over te lezen op Twitter, in kranten, op websites. Nog maar net het familiedrama in Zeist als lezer te boven, en dan dit bericht.

Afscheidsbrief
Vader, drie kinderen, huisje Schoonloo.

Een afscheidsbrief van de vader die via mail  naar ouders van de naar school gaande  kinderen is gestuurd wordt rond 07.30 uur in de ochtend gelezen. Er wordt alarm geslagen. Hulp komt te laat. En hoe we het onszelf ook verwijten, die hulp komt wéér te laat. Er is niet ingezien dat iemand geen toekomst meer zag in verder leven en ook niet in het leven van zijn kinderen.

Sophie’s Choice: Wie
Het jongste kindje achterlaten was ook geen optie voor de vader, zo vermeld hij in de afscheidsbrief. Dat kon hij het kind van twee jaar niet aandoen. Hij koos voor rust. Ook voor hen die nog niet voor zichzelf kunnen beslissen. Was het wanhoop? Egoïsme? De ultieme wraakactie? Angst? Hij was klaar met vechten, voelde zich misschien wel ten gronde gericht. Op.  Hij kon niet meer, zo schrijft hij.

Veilig en geborgen
Ik denk persoonlijk dat iedereen die ooit in een vechtscheiding verwikkeld is geweest  wel eens op een bepaald moment angst heeft gevoeld. Voor de andere ouder. Het komt heel dichtbij als ik vermeld dat ik die angst wél heb gehad. Mijn ex maakte gelukkig een andere keuze. Een betere. Mijn kinderen zijn daar gelukkiger van geworden. Leven veiliger.

Over die veiligheid gesproken: In wat voor veilige, beschermende wereld dacht deze vader ze te plaatsen. De wereld die we op handen moeten dragen. Onze schouders er onder en maken tot een mooie plek. Onze aarde. Waar we mogen leven. Als kind mogen spelen.
Tot de veilige handen van – in dit geval-  de vertrouwde vader het stopteken maken.

Tot hier. En niet verder.

Bron: Karin Smalbil