Volgens mij is het de enige sport waar de meeste rellen, de meeste verwensingen van allerlei ziekten, de verguizing van de joden, het hoerejong en ga zo maar een tijdje door, voorkomen.  Zelf heb ik de sport met veel plezier beleefd als jeugdscheidsrechter en later het fluiten van de lagere amateurwedstrijden. Met veel plezier, maar bij het lezen van een overleden grensrechter, komen de herinneringen weer boven van een tweetal bedreigingen op het veld. Gelukkig zijn er de teamgenoten of de tegenstander die behulpzaam zijn bij het verlaten van het veld. Angstige momenten die je nooit weer zult vergeten. De fatsoensnorm is soms ver te zoeken rondom de velden, iets wat met onmiddellijk moet stoppen, zeker nu er weer een grens is bereikt waarbij een grensrechter het leven heeft moeten laten. RIP.