De vrouwenfiguur is op een vereenvoudigde wijze uitgebeeld aan de  Goeman Borgesiuslaan in de Groninger wijk Helpman. Vooral aan de onderkant heeft de kunstenaar betrekkelijk weinig kalksteen weggehakt, waardoor alleen vage contouren van het onderlichaam zichtbaar zijn.

Het uitbeelden van menselijke figuren en andere onderwerpen in vereenvoudigde en geabstraheerde vormen gaat terug op de ideeën van de Duitse beeldhouwer Adolf von Hildebrand (1847-1921).

In de 19e eeuw was het gangbaar dat de beeldhouwer het uitwerken van zijn ontwerp overliet aan een steenhouwer. Tegen die houding ageerde Von Hildebrand. In zijn boek Das Problem der Form in der bildenden Kunst uit 1893 voerde hij een pleidooi voor het direct hakken in steen, uitgaande van een tekening op het blok. Daarnaast vond hij dat de nadruk moest worden gelegd op globale vormen, om zo tot een algemeen type te komen in plaats van een individueel persoon. Deze herformulering van de grondslagen van de sculptuur is van groot belang geweest voor de ontwikkeling van onder meer de Nederlandse beeldhouwkunst in de 20ste eeuw. Deze beeldhouwkundige benadering is ook terug te vinden in het werk van Meesters. Net als bij de Zonaanbidster uit het Noorderplantsoen liet Meesters ook bij deze vrouwenfiguur de individuele kenmerken weg, waardoor zij universeel zijn in hun serene uitstraling.

In de loop van zijn carrière als beeldhouwer ging Meesters steeds abstracter werken, wat in zijn kalksteenbeelden leidde tot een verdergaande vereenvoudiging van de menselijke figuur zoals bij ‘Spelende kinderen’ dat staat aan de Zonnelaan. Naast zijn opdrachten gaf hij les aan de Academie Minerva.

Bron: Staat in Groningen