Bezoek van een protestzanger in Groningen

Komende uit een katholiek gezin van zes kinderen besefte ik zo rond mijn 18ste levensjaar dat ik, als één van de jongsten (ik ben een deel van een tweeling), wij veel meer vrijheid kregen dan de andere broer en zussen. Maar dat kan ook een gedachte zijn die niet strookt met de waarheid. Natuurlijk had iedereen zijn eigen uitjes maar ik kan me niet voorstellen dat de oudere broer en zussen al tijdens het 17de levensjaar de vrijheid kregen om popconcerten te bezoeken, zoals bij mij wel het geval was. Ik praat dan wel over 1966, 1967.

Wat ik me wel herinner is dat mijn tweelingbroer echter nooit meeging maar zich vooral bezighield met het doen van vrijwilligerswerk op het clubhuis SFL op het Boterdiep, waar ondermeer ook mijn oudste broer actief was. Waar ging je dan heen in Groningen in bijvoorbeeld 1966-1967? Je had natuurlijk de vaak genoemde uitgaansmogelijkheid ‘Het Krotje’, dat gelegen was op de grens van Helpman en de toen vrij nieuwe wijk De Wijert.

Daarnaast waren er bijvoorbeeld het ‘Koffiehuis van Adams Appel’ – van Adriaan Veenhoven, gelegen op nummer 37 aan het Boterdiep en Chappaqua. Hierover een andere keer meer. Een vierde tent, die ik wil noemen, was: ‘Concerthuis de Jong’ aan de Hereweg in Groningen. In 1966 werd deze ruimte ook regelmatig ter beschikking gesteld aan ‘Daddle Doofy’, een jongerenorganisatie die een andere ruimte al vrij snel ontgroeide en dus onderdak kreeg bij Concertzaal De Jong. Daar kon je heen gaan voor uitschieters als het ging om de optredende groepen.

Het was eind januari 1967 dat ‘Daddle Doofy’, via een advertentie, een daverende show van Ferre Grignard aankondigde, daarbij begeleid door zijn eigen orkest. Het vond plaats op een zondagavond tussen 10 en 11 uur De entree, voor die tijd redelijk, was drie harde guldens. Maar reken er maar niet op dat de Belgische zanger van het protestlied een eigen orkest bij zich had. De zanger liet zich begeleiden door twee gitaristen en een tamboerijnspeler. Hij zong die avond hoofdzakelijk Britse en Amerikaanse folksongs en blues nummers. En er kon ook echt niet gesproken worden van een daverende show, want samen met zijn begeleiders zat Ferre rustig op het toneel.

Voor het publiek, de zaal was uitverkocht, was er geen mogelijkheid plaats te nemen op de stoelen want dan zou men niets zien. Anderen in de zaal gebruikten namelijk de stoelen en aanwezige tafels als staanplaats. Gelukkig lukte het kwartet het om het publiek deels wel in vervoering te brengen en na iedere song was er enthousiasme van de zijde van het publiek door applaus en veel positief gefluit. Het was trouwens zijn tweede optreden dat weekend daar hij ook in Zuidlaren de jeugd toezong met daar wel ondermeer zijn grote successen ‘Ring ring I’ve got to sing’ en ‘Drunken Sailor’ ten gehore bracht.

De Belgische zanger had verder een triest en te kort leven. In de Gazet van Antwerpen verscheen een drietal jaren geleden een korte beschrijving.(klik hier)

Bron en foto’s: Hans Knot