‘Hoe voelde dat?’ Je doet de deur open in je oudste klofje, op je sloffen met in de linkerteen een gat, over de broek heb ik het maar even niet en je wordt in de kraag gevat. ‘Meneer, mag ik u wat vragen.’ Ik had het kunnen weten. Als je hier in Leermens de deur open doet loop je per definitie een gerede kans om een journalist te treffen, wie wil er nu nog leven in het hartje van het bevinggebied waar de krimp ook nog eens genadeloos toeslaat, maar vanochtend was die kans natuurlijk nog groter. Hij stond wat verloren op het dorp.

Z’n Renault (mooie auto’s rijden ze bij de NOS) bij de Leermster Stain, verder niets. En dan doet Wout Sorgdrager de deur open.

En dan mag Wout Sorgdrager vertellen hoe het voelt als je ‘s nachts door een aardbeving wakker wordt geschud. U kunt dat waarschijnlijk ergens in de krochten van uw radio beluisteren maar ik ben geen prater, ik ben een schrijver.

Hoe voelt een beving? Allereerst, het waren er twee. En ten tweede, het is alsof je vrouw je een enorme zet geeft richting het buitengebied. Het is alsof de auto plotsklaps een forse bocht maakt en je je moet vastgrijpen. Het is naar.

En nee, ik word er niet bang van. Wel erg sacherijnig. Eergisteren heb ik de voor de derde maal de aannemer een rondleiding gegeven en voor de tweede keer de plannen voor de Grote Opknapbeurt aangepast. Binnen afzienbare tijd gaan ze hier royaal aan de slag en lopen hier gedurende heel wat weken mannen door mijn huis (de woorden van de NOS-meneer) en herbeleef ik het hoe het is om een enorme zet te krijgen richting het buitengebied. Misschien zeg ik tegen die tijd: ‘Ach, het went.’ Eén ding weet ik zeker. Volgend jaar staat de aannemer weer op de stoep. En het jaar daarop weer.

Bron: Wout Sorgdrager