Kinderporno
Het is maandagochtend in de rechtbank. Met mijn schrijfmap met dagvaardingen en laptopje loop ik naar boven, zittingszaal 14 is het vandaag. Ik ben gek op de meervoudige strafkamer. Meestal ruime zittingen en uitgehold tot in detail. Daar kun je nog eens over schrijven. Het begint goed. Of verkeerd. De klok heeft zojuist negen uur geslagen en het woord kinderporno en mens- en dierenporno galmt al door de zittingszaal. Hoe wil je je ontbijt, denk ik dan.

Keiharde schijven

Henk zit achterover in de stoel voor de rechters. Hij zou 793 afbeeldingen met kinderporno op zijn twee computers hebben staan. Vier harde schijven vol met film en fotobeelden met je reinste vunzigheid tussen kinderen, met kinderen en tussen mensen en dieren. Van de laatste categorie 29 filmbeelden. Henk zou volgens het openbaar ministerie al twee jaar –periode oktober 2011 tot en met oktober 2013- de beelden hebben gedownload en bekeken, en verspreid.

Russische politie

Tot ver in Rusland, want daar vandaan belt de Russische politie met Nederland. In een pornonetwerk in Rusland zouden afbeeldingen en filmbeelden de ronde doen afkomstig van een IP- adres behorende aan Henk. Beelden van een meisje van tussen de vijf en de zeven jaar. Van meisjes van rond de twaalf. Nederlandse Politie klopt aan bij Henk. Zijn harde schijven en computers worden in beslag genomen. Tijdens het eerste verhoor bekent Henk terstond. Ja, hij heeft dit gedaan, deed het al twee jaar en hij heeft wel gedownload maar het was zonder medeweten in Rusland terecht gekomen. Hij had een plaatje ‘geruild’. Niet wetende dat zoiets dan over de hele wereld terecht zou kunnen komen.

Walging

‘Een gevoel van walging overkwam me toen ik werd opgepakt’, zegt hij op zitting. Wat had hij toch gedaan. Henk redt wat er te redden valt en grijpt alle hulp aan die hem wordt geboden. Van psychische behandeling tot ineens een hobby, van een eenzaam leven tot lid van een motorclub. En hij heeft spijt. Hij wist wel dat hij risico liep maar dacht ‘na een jaartje komen ze toch niet meer bij mij.’ Henk ging vervolgens gewoon door met kijken.

Kinderporno door eenzaamheid

Reclassering is over de man te spreken. Henk houdt zich aan zijn afspraken, slaat nooit over en is willens en wetens van plan zijn leven volledig om te gooien. ‘Mij ziet u hier niet weer.’ Hij vult nog aan dat het idee om te kijken (naar kindertjes die onder toeziend oog en dwang van volwassen(!) bij elkaar keiharde porno in beeld brengen) was ontstaan door eenzaamheid. De rechter probeert nog: ‘Die eenzaamheid, die ging daarna direct weg? Mag ik u er aan herinneren dat de beelden waarnaar U keek, GEMAAKT moeten worden?’ Ja, dat weet Henk wel.

Opgejaagd wild

Van eenzaamheid is bij hem geen sprake meer. Na betrapping was dat als sneeuw voor de zon verdwenen. Een proeftijd van twee jaar eist de officier van justitie. En 180 uur werken plus acht maanden voorwaardelijke cel. Zijn laatste woord bestaat uit het ‘zich als een kat in het nauw voelde. Dat hij zich na verhoor als opgejaagd wild voelde in zijn eigen huis.’

Hoe dat nooit past

Ik maak een rekensom in mijn hoofd. 180 uur werken, 8 maand voorwaardelijk cel, proeftijd van twee jaar. Opgejaagd wild. Meisje van 5. Op film. Met – ik vul in- een kerel van over de 50 jaar. En daar dan naar kijken. Hoe dat nooit past. Schade, zowel geestelijk als lichamelijk, voor dat meisje. Voor zeker meer dan 80 jaar.

De rechtbank doet over twee weken uitspraak.

Bron: Karin Smalbil