Mijn kennismaking met Martin Koeman begon in de jaren zestig van de vorige eeuw. Als trainer/leider van GRC Groningen E1 kreeg ik zijn zoontjes Erwin en Ronald onder mijn hoede. Ze waren toen een jaar of tien, elf. Met dat elftal – en een jaar later met D1 – wonnen we alle wedstrijden. Met dank aan de broertjes Koeman en natuurlijk de andere spelertjes die zich aan hen optrokken.

Martin was altijd van de partij als we wedstrijden speelden. Maar een bemoeizuchtige voetbalvader was hij nooit. Ik kan me geen moment herinneren dat hij zich met de trainingen of de wedstrijden bemoeide. Wat hij wel deed, was zijn zoontjes meenemen naar het Stadspark om hen daar het trappen van de bal bij te brengen. De wreeftrap van Ronald is hem aangeleerd door Martin in het Stadspark. Echt waar.

Later kreeg ik nog meer bewondering voor vader Martin door de bescheiden wijze waarop hij zich opstelde gedurende de stormachtige loopbaan van zijn zoons. Beretrots was hij als we het hadden over Erwin en Ronald. Dat wel.

Nog weer later maakte ik Martin mee op Corpus den Hoorn als bevlogen coordinator van FC Groningens jeugdopleiding. Zelf was ik er destijds vaak te vinden in een technische functie voor GRC Groningen. Onze ontmoetingen – we waren doorgaans als eersten aanwezig op het sportpark – stonden bol van voetbalonderwerpen.

Dat de jeugd van FC Groningen wel eens noodgedwongen op de parkeerplaats moest trainen, was hem een doorn in het oog. “Niet te geloven”, zei hij dan. Vanaf dat moment zette hij zich voor honderd procent in voor de begeleiding van jonge voetbaltalenten. Met als gevolg dat de jeugdopleiding van de FC nu gezien wordt als een van de beste van Nederland.

Martin Koeman is 75 jaar geworden. Hij ruste in vrede.