Wij waren aanwezig bij de openingsvoorstelling. Ruim een uur een fantastische voorstelling van Camille Boitel, L’Immédiat.

Een voorstelling over onzekerheid en chaos van de moderne tijd. Een raar evenwicht, de wereld kan vergaan, en dan nog denken we alsof er niets is gebeurd. Een voorstelling vol verrassingen, levend in een grote chaos alsof alles onder controle is. Een aanrader om te bezoeken.

In eerste instantie was het moeilijk Camille Boitel te pakken te krijgen voor een interview. Hij heeft geen huis en geen telefoon….Reist van hot naar her, van het ene theater naar de volgende voorstelling. Dat is een bewuste manier van leven. Leven als een nomade, zonder bagage en bezittingen.

Nomadisch, ook in geestelijk opzicht. Volgens Camille Boitel is dat de manier om een schrijver te zijn; altijd in beweging, voortdurend veranderend en nergens aan gewend raken. Ook deze show komt voort uit die filosofie. Zoals hij zichzelf in het leven aan geen enkel systeem aanpast, zo mislukt het ook elke keer weer om in L’Immédiat een systeem te ontdekken. Noorderzon sprak met hem over deze prachtige voorstelling opgebouwd uit fouten.

L’Immédiat is een visueel commentaar op de onzekerheid en chaos van de moderne tijd. Camille Boitel is er niet zeker van dat hij morgen nog leeft. Ook weet hij niet of hij de eerstkomende voorstelling voorstelling  overleeft, en toch zijn we weer klaar om te spelen. We zijn heel kwetsbaar, maar tegelijk sterk en vitaal. Dat is een raar evenwicht. De wereld kan vergaan, en dan nog gaan we denkt hij door alsof er niets is gebeurd. Wij zijn gewend aan verrassingen, levend in een grote chaos alsof alles onder controle is.

Repeteren

Het is denkt Camille het meest verschrikkelijke om hiervoor te repeteren. We voelen ons heel alleen zonder publiek, want het is echt een voorstelling voor het publiek. Het is alsof je in je eentje een feestje geeft…. Met veel doorzettingsvermogen hebben alle problemen en verkeerde keuzes de show uiteindelijk gemaakt. Het is geen show van Camille, hij heeft de problemen beschermd.

L’Immédiat wordt beschreven als een avontuur, waarbij het publiek steeds verrast wordt en onverwacht wordt overvallen door wat er op het podium gebeurt. Hij kan zich voorstellen dat wij zelf ook voortdurend verrast worden, of dat er kleine ongelukken gebeuren. ‘We hebben voortdurend ongelukjes en proberen tijdens het optreden kleine schrammen te verbergen en tissues te vinden om snelle verbandjes mee aan te leggen. Soms is het slechts een klein korstje wat is losgeraakt, maar inderdaad, ons lichaam is zeker in permanent gevaar..

Een paar maanden geleden zaten we bijvoorbeeld twintig minuten zonder licht. Dat was een behoorlijke uitdaging voor het publiek, maar ze vonden het prachtig. Of toen hij tijdens de premiére meer dan twee jaar geleden zijn knie verwondde (zeventien hechtingen) tijdens de voorstelling. Hij moest  stoppen en zei tegen de toeschouwers, terwijl hij de ‘nieuwe mond’ in zijn knie dichtkneep, ‘dit keer is het niet een ongeluk uit het script en we moeten de voorstelling stilleggen. Hij lachte breeduit, maar was ondertussen bezorgd om het publiek. We proberen ongelukken te krijgen waarmee we wel door kunnen spelen. Een paar dagen voordat ze naar Groningen gingen werd Marine Broise, die al vanaf het begin meedoet aan de show, ziek. Ze ligt in het ziekenhuis en moet geopereerd worden. Niet ten gevolge van een optreden, iets vanuit het lichaam zelf. Helaas spelen we zonder haar. We staan nu al te trillen, omdat alles anders dan anders zal zijn. Soms spelen ze zonder Camille en proberen ze vanaf het begin af aan al om de rollen inwisselbaar te maken. Naja, het is nooit saai om deze show op te voeren.’

Behoefte aan rotzooi, fouten en kwetsbaarheid

Camille denkt dat we de rotzooi moeten temmen, ermee moeten spelen. Daarnaast denkt hij dat kunst  juist geboren wordt uit fouten en kwetsbaarheid. De kunst waar hij van houdt is niet die van het sterke, intelligente soort, maar de gevoelige, arme en meer diepe soort kunst. De speelse variant. Die kan juist niet serieus zijn, omdat het in werkelijkheid serieuzer dan serieus is.

De rol van licht geluid en ritme in de voorstelling

‘Het geluid is raar. Het zijn korte eindjes van liedjes, geluiden uit de show zelf, stemmen en oude vergeten muziek. We spelen het aan de lopende band af op oude tape-recorders en soms zetten we de stroom uit of geven het juist weer een duwtje. We hebben een soort modern proces van geluid dat van alle kanten komt, maar dan op een heel goedkope, rauwe manier.

Het ritme is de voorstelling zelf. Of de voorstelling is an sich ritme. Licht hebben we niet echt gecreëerd. In het begin hadden we snoeren met lampen, die we bedekten met aluminiumfolie om het donkerder te maken. Folie die wij vervolgens doorboorden om het weer lichter te maken. Maar soms vergaten we gewoon om het podium te verlichten. Nu zien we gewoon wel wat er gebeurt, want het is niet gemakkelijk om dat ook nog op het podium met je voeten te moeten bedienen.’

Tot slot

‘Tijdens de voorstelling lopen wij gevaar, maar jullie ook….’ alle foto’s noorderzon: klik hier)

(tekt mirre dieleman)