Het is drie juni 2013. Een met huwelijksproblemen kampende rijschoolhouder stopt met zijn auto bij een basisschool. Het is de 43-jarige Karel. De problemen in zijn huwelijk zorgen ervoor dat hij zich niets waard voelt. Hij kan zijn huwelijk niet redden, stelt niets meer voor en dan krijgt hij de drang. Weer. Karel heeft, zo blijkt ter zitting, vanaf 2004 een 12-tal aan feiten van deze aard te hebben gepleegd en is hij telkens met een voorwaardelijk strafje de laan uit gestuurd.
Exhibitioneren
Mijn kinderen gingen er niet naar school maar die van de in de zittingszaal aanwezige ouders wél. Er wordt nog net niet door één van de ouders geroepen, wel gezucht. Gemompeld. De rechters zakken wat achterover want hij zal ongetwijfeld met een daverende verklaring komen en dat doet hij. “Vroeger”, zo begint hij, “Vroeger had ik enorm last van een minderwaardigheidscomplex. Ik wilde een vorm van aandacht.”
Dat is Karel gelukt. Aandacht krijgen. Op het schoolplein ziet een oplettende juf dat een man naar een rijschoolauto loopt en wegrijdt. Karel gaat op weg naar de speeltuin verderop. Het is half zes in de avond.
Heeft je vader ook zo’n plasser
Een jong kind loopt met zijn moeder mee naar huis en vertelt dat er een man in de speeltuin was die erg nodig moest plassen. De man staat op acht tot tien meter afstand van de groep kleine kinderen en vraagt hen: “Hebben jullie wel eens zo’n piemel gezien? Het in de hand houden van zijn geslachtsdeel en het corrumperen van de kinderen is volgens openbaar ministerie bewezen. “Willen jullie mijn plasser zien”, en: “Willen jullie mee?” Hij heeft zich niet afgetrokken, noemt hij nog even. Het uit de broek halen, vasthouden en het schenden van de eerbaarheid bij kinderen is voldoende.
Uiteraard reageert Karel in de zittingszaal emotioneel. “Oh, wat erg, heb ik dat gezegd?” En: “Ik verkeerde in een roes, ik wist niet echt wat ik deed.” De rechter vraagt hem of hij dit ook zou doen bij een groepje hangjongeren. Daarop antwoordt hij dat hij dat niet zou doen.
Waarom niet bij hangjongeren
“Waarom niet.”
“Nou, dat wil ik niet.”
Nee, Karel. Als je je lul uit je broek haalt om kinderen de stuipen op het lijf te jagen en ouders slechte nachten te bezorgen, dan ga je dit niet doen bij een groepje hangjongeren in de buurt want ze trappen je in elkaar als je dat doet. Die knapen dulden geen lullen uit de broek van grote kerels. Die kruipen er met zes man bovenop en die stoppen pas als er bloedneuzen zijn. Dat weet de huwelijksproblemen hebbende 43-jarige man wel maar het is beter dat je doet alsof je niet op zoek bent gegaan naar plaatsen waar kinderen, correctie: zeer jonge kinderen spelen.
The Kick Inside
“Kreeg u daar nu een kick van?” vraagt de rechter.
“Nou, nee. Ik vind het zelf ook heel vreemd. Toen ik dat deed dacht ik: Ik doe er weer toe. Ik mag er zijn. Heel raar. Dat had ik vroeger ook, toen ik exhibitioneerde bij vrouwen en kinderen. Ik kreeg er geen seksuele gevoelens bij maar ik deed het puur om een rotgevoel van mijn slechte huwelijk kwijt te raken.”
De Officier van justitie denkt er anders over. Vanaf 2004 heeft Karel blijkbaar een rotgevoel want telkens gaat hij in de fout met zijn gulp open. In diagnostisch opzicht lijkt hij een kwetsbare man met normafwijkend gedrag, zo leest ze voor uit het reclasseringsrapport. Karel heeft afwijkend gedrag met sociale onhandigheid. Hij gaat voorbij aan anderen. Wat vooral naar voren komt tijdens de zitting is Karels impulsieve delict gedrag. Hij blijft noemen dat als zijn vrouw met hem in therapie was gegaan, dit nooit was gebeurd. Ook een fijne, Karel, de schuld bij een ander leggen.
Ze eist pontificaal vijf maanden cel, drie maanden voorwaardelijk en een proeftijd van vijf jaar. Ondertussen moet de druk bij Karel hoog worden gehouden, want echt therapietrouw is hij ook niet.
In zijn laatste woord zegt Karel geëmotioneerd dat hij het (weer) heel erg vindt wat hij heeft gedaan. En dat hij in de gevangenis geen geld kan verdienen. In de gevangenis kan wel meer niet. Daar zitten ze niet te wachten op een Karel.
Zijn vrouw ook niet meer. Zij nam de benen.
Uitspraak op 31 oktober
Bron: Karin Smalbil