‘Geeft u me asjeblieft de ISD, mevrouw de rechter.’ Lena praat luid in de zittingszaal. Met veel armgezwaai maakt ze de rechters duidelijk dat een ‘FPK’ (Forensische Psychiatrische Kliniek) haar niet meer helpt. ‘Want wat gebeurt er dan? Dan sta ik zo weer op straat en gebruik ik gewoon weer. Ja, hallo, ik ben niet achterlijk!’ Lees verder
Ontzettend drukBeste reclassering,
Allereerst wens ik u alvast een heerlijke vakantietijd toe. Misschien overbodig, want mijn vermoeden is dat u al een hele tijd vakantie geniet. Dat geeft helemaal niets. U bent met zijn allen ook ontzettend druk. Begeleiding geven aan daders en verdachten, voorwaarden scherp in de gaten houden en vul maar in. Het is allemaal niet niks. Maar u doet ook een aantal dingen juist niet. En ik word daar erg onrustig van, en best saggerijnig. Wat is er toch met u aan de hand, reclassering? Zeg het eens. Gooi het hoge woord er toch eens uit, man, en blijf niet met rommel lopen. Ruimt u wel eens op? Kijkt u wel eens in uw laden? Lees verder
Kinderporno
Het is maandagochtend in de rechtbank. Met mijn schrijfmap met dagvaardingen en laptopje loop ik naar boven, zittingszaal 14 is het vandaag. Ik ben gek op de meervoudige strafkamer. Meestal ruime zittingen en uitgehold tot in detail. Daar kun je nog eens over schrijven. Het begint goed. Of verkeerd. De klok heeft zojuist negen uur geslagen en het woord kinderporno en mens- en dierenporno galmt al door de zittingszaal. Hoe wil je je ontbijt, denk ik dan. Lees verder
Het is vandaag dé dag. In augustus van het vorig jaar was je hier ook in de rechtbank maar vandaag komt het er op aan. In de maanden die zijn verstreken zijn getuigen gehoord. De moeder van je dochter, je dochter zelf. En jij ook. Het gaat om mishandeling van je dochter en dat moet je – jij kan dat- flink verdedigen. Je dochter liegt namelijk. Vind jij. En je vrouw. En een handjevol kennissen. Ze liegt over een blauw oog, een plek op haar armen en benen en helemaal over het uit bed sleuren waarvan je ook beticht wordt. Lees verder
Ze loopt op een bepaalde manier gracieus en toch wat wankel naast parketpolitie de zittingszaal binnen. Beige broek, korte laarsjes, donker schouderlang haar. Ik noem haar Floor. Ze is 44 jaar. Buiten detentie leeft ze zonder adres. Ze mag zich vandaag gaan verantwoorden voor de rechter want ze heeft gestolen en ze heeft de diefstallen ook bekend. In de maanden september en in oktober neemt ze bij een warenhuis nepwimpers en kleding weg en bij een supermarkt croissants en bier. Voor ontbijt. Lees verder
Als ik een rechtszaak beschrijf, dan kun je er niet omheen dat daar, áchter zo een zaak, veel personen –ongewild- bij zijn betroken. Niets vermoedende wandelaars, omstanders, familie, een toevallige voorbijganger. Iedereen met een beetje geheugen haalt zich snel een bepaald voorval voor ogen waar hij of zij ooit getuige van was of waar hij of zij de gevolgen van ondervond. In deze zaak gaat het om aanranding en beroving. Lees verder
Het duurt even voor hij bekent, de 76-jarige opa, aan wie je als ouder je kind toevertrouwd. Opa en oma passen wel eens op, in het huis boven Groningen. De dan 8-jarige kleindochter gaat vaak en nietsvermoedend bij opa op schoot zitten. Opa drinkt wel eens. Ook wel eens iets te veel. Opa kriebelt dan wel eens aan het been van de kleindochter. En ook wel hoger. En nog hoger. Hij strijkt ook langs haar vagina en op de plek waar later haar borsten moeten gaan groeien. Ook steekt hij een wel een vinger ‘daar’. Lees verder
Daar sta je dan, als vader, in de enorme hal van de rechtbank. Iets te strak overhemd aan. Je bent duidelijk zenuwachtig. Je praat veel en luid en je kijkt gespannen om je heen. Je loopt wat heen en weer naar je advocaat die in de laatste minuten de stukken nog maar eens doorneemt. Lees verder
Op de afgesproken plek schudden we elkaar de hand met een onwennig knikje en een glimlach. Het terras is open maar we gaan op zoek naar een plek binnen, bij het raam. Dan kan ik af en toe naar buiten kijken, zeg je. Je hebt me benaderd omdat je een gesprek wilt over jouw leven met een man die buiten de echtelijke affaires, jou én twee jonge vrouwen heeft verkracht. “En binnenkort zie jij hem in de rechtbank.”, zeg je mat. De koffie is nog niet besteld of je steekt van wal. Op de vraag of je het goed vindt dat ik wat aantekeningen maak antwoordt je met alleen een duim omhoog. “Prima, joh.” Lees verder
“Is dat nou geen mannenwereld?” hoor ik vaak zodra ik iets vertel over zaken in de rechtbank. Over het algemeen zijn het vaker mannelijke verdachten. Het percentage vrouwen in de meervoudige strafkamer ligt veel lager, dat zeker. Maar ze zijn er wel. En hoe. Nog niet zo lang geleden werd een stalkings zaak behandeld. De verdachte was een doodnormale vrouw om te zien. Type: Jouw- en mijn buurvrouw. Uitermate keurig in taal en antwoord richting de rechter. Lees verder