Tijdens de rondgang van Vlucht naar voren rond het Noorderstation werd onderstaand verhaal uitgereikt:
Ze draaft door het huis, in de herrie van wat vuurwerk lijkt maar echt is…trekt een bange peuter onder de tafel vandaan en duwt hem naar de kast, waaruit de kleren zijn gegooid en als lege omhulsels op de grond liggen. “trek je schoenen aan …. en een jas.
De peuter klemt zich vast aan haar been en huilt geluidloos…. of schreeuwend door de herrie van buiten. Dan bukt ze zich en geeft hem zijn schoenen, maar de peuter blijft aan haar benen hangen.
Ze moet nog dekens pakken… en water en gedroogd fruit voor onderweg…. Ze hoort de baby huilen dwars door alles heen….
Ze weet niet waar ze beginnen moet. .. dan trekt ze de peuter op schoot, pakt de schoenen en wringt ze aan zijn voeten. De kleine jongen klemt zich aan haar vast. Even is het stil, alsof zelfs de oorlogsmachines een keer adem moeten halen, voordat ze verder gaan met vuur spugen. De vrouw kijkt haar zoontje aan…’we gaan op lange reis…jij bent mijn grote vent….ik pak de spullen en jij let nu even op je zusje, terwijl ik de spullen pak.’ De jongen knikt en loopt naar de baby en frommelt met zijn vingers langs zijn neus om de snot weg te vegen. Moeder rent door het huis: dekens, water, vijgen…. en propt De het allemaal in een plastic zak.
Het begint weer te razen buiten….dichterbij….of verder weg? In een flits pakt ze gouden kettingen van haar moeder en de oorbellen en grist een tas om het allemaal in te stoppen…..met de papieren en dan propt ze de urn met as erbij…. Ze kijkt over haar schouder en ziet haar zoontje gebogen over zijn zusje, die nog steeds huilt. De oorlogsmachines halen weer even adem…. het is stil. Ze rent de tuin in…wat aarde moet mee, dan weet ze zeker dat ze weer terug zullen komen. Terwijl ze het huis inloopt, ziet ze haar zoontje gekke bekken trekken boven het bedje van zijn zusje… het huilen is gestopt….De voordeur gaat open….”kom snel we gaan”…. Ze pakt de baby op, neemt haar zoon aan de hand en neemt de plastic zak en tas mee.
Ergens onderweg vond ik deze reistas
De kettingen en de oorbellen zijn eruit. Was het een betaling voor de overtocht? De papieren zijn eruit….in een hemd gestoken of verloren gegaan? De as is uit de urn…..verspreid over dagen reizen? En de aarde uit de tuin ….de belofte om terug te kunnen keren?
Waar het gezin nu is, kan ik niet vertellen, alleen de reistas heb ik om u te laten zien…
Met dank aan de nachtelijke verhalen van haar vrienden in het AZC in Emmen.
Tineke van Montfort www.glasspel.nl