Op de afgesproken plek schudden we elkaar de hand met een onwennig knikje en een glimlach. Het terras is open maar we gaan op zoek naar een plek binnen, bij het raam. Dan kan ik af en toe naar buiten kijken, zeg je. Je hebt me benaderd omdat je een gesprek wilt over jouw leven met een man die buiten de echtelijke affaires, jou én twee jonge vrouwen heeft verkracht. “En binnenkort zie jij hem in de rechtbank.”, zeg je mat. De koffie is nog niet besteld of je steekt van wal. Op de vraag of je het goed vindt dat ik wat aantekeningen maak antwoordt je met alleen een duim omhoog. “Prima, joh.”

Je vertelt van de jaren voor jullie huwelijk. Van jullie lange vakanties en over jullie verhuizingen naar diverse woonplaatsen. De laatste verbouwing is niet afgerond. “Hij had een hele goede baan, hoge functie, aanzien binnen het bedrijf en ook in mijn familie lag hij goed. Mijn vader was dol op hem.” Je kijkt even naar buiten. De Grote Markt in Groningen wordt langzaam wakker. “Druk al, he?” zeg je. Ik zie dat je geëmotioneerd raakt en je zegt dan met vrij lage stem dat je graag kinderen had gewild, maar dat ze niet kwamen.

Vanaf dit moment praat je. Achterover geleund zucht je diep. “Ik wist dit. Ergens. Kijk, zijn manier van macht hebben binnen het bedrijf wilde hij ook op mij kwijt. De zogenaamde seks die we hadden was vanaf het begin intimiderend en vernederend. ‘Nee’ was bij hem nooit ‘nee’. Wist ik veel. Tot ik een telefoontje kreeg. Zijn collega belde me eens over een feest waar ik niet bij was. Hij was gezien met een andere vrouw. Hij had voor het gemak verteld dat ik ziek was en niet mee kon komen. Hij bleek alles wat los en vast zat in hotelkamers te krijgen. Ik heb wel eens rekeningen gezien die niets te raden overlaten. Ik ga het niet eens hebben over de afschuwelijke porno op zijn laptop. Verkrachtingsscènes. Vanaf dat moment wilde ik niet meer met hem slapen. Daarna begon de hel.”

Je vervolgt je verhaal met een tweede kop koffie. “Verkrachting binnen het huwelijk is strafbaar. Het is gek, maar ik heb zeker drie jaren gedacht dat ik er niets mee moest doen. Dat het een soort van ‘mijn lot’ was, Je eigen vent verraad je niet. Wat in de slaapkamer gebeurt, blijft daar. Zoiets.” Na een toiletbezoek kom je terug. Je bent duidelijk van je stuk door dit gesprek. Op mijn vraag of we niet even moeten stoppen, schud je je hoofd. “Alles wat met hem te maken heeft moet maar eens verteld. Jaren mezelf opsluiten was al vreselijk genoeg. Ik ben blij dat ik aangifte heb gedaan.”

De bewuste avond van de laatste verkrachting binnen je huwelijk eindigt in een ziekenhuispoli omdat je gehecht moet worden. Verkrachtingsonderzoeken worden gedaan en de arts kijkt je aan. DNA wordt afgenomen, je doet aangifte. Je krijgt slachtofferhulp. Je neemt een tweede mobiele telefoon. “Hij hield alles van mij in de gaten. Ging mijn gangen overal na.” Je vertrekt naar een geheimgehouden vakantiehuisje van een goede vriendin. Na zes weken word je gebeld. Of je langs kunt komen op het bureau, want er is meer. Het DNA van jouw fijne man, heeft een match laten zien in twee onopgeloste verkrachtingszaken. Een gepleegd in de stad zelf, en een op ongeveer 25 kilometer buiten de stad.

“Aan de ene kant voelde ik me op een vreemde manier schuldig naar die vrouwen. Als ik hem zijn zieke zin had gegeven, had hij het buiten de deur niet gedaan. Naar wat ik begreep waren ze 21 en 23 jaar. Eerlijk gezegd denk ik niet eens dat het bij deze twee vrouwen is gebleven, weet je dat? Dat heb ik ook tegen de rechercheur gezegd. Hij heeft nog meer uitgevreten. Ik mag verder zelf niet op onderzoek uit. Hij heeft vrienden met een bepaald netwerk. Al zit hij in voorarrest, geloof mij, hij heeft ook daar macht.”

Je valt ineens stil. Je wilt iets zeggen maar je haalt alleen diep adem. Je hoofd draai je opzij. We praten over je toekomstplannen. Over wonen. Elders. Over de confrontatie in de rechtbank op korte termijn. “Als ik ook maar één vrouw zou kunnen behoeden voor wat hij heeft gedaan, dan doe ik het ontzettend goed.” Je ogen zijn donker. “Meneer krijgt onderzoeken om zijn psyche in kaart te krijgen. Ik mag elke week 42 euro betalen voor een gesprek bij de psycholoog, voor wat hij met zijn wapen heeft gedaan.” Je buigt voorover en zegt op zachte toon: “Laten we er geen doekjes om winden, zo’n penis is gewoon een wapen. Toch? Er overlijden vrouwen aan verkrachting. Je gaat er gewoon finaal kapot aan.”

Je gaat een slachtofferverklaring voorlezen in de zittingszaal. Die dag komt. “En ik kan je wel vertellen dat die lang gaat duren. En schrijf jij dit en deel het overal.” Ik schud je de hand. Je buigt voorover om me twee zoenen op beide wangen te geven. Je oogt wat krachtiger dan een uur geleden. Je zwaait je vest over je schouders en kijkt de zaak rond. “Die straffen voor verkrachting, die gaan natuurlijk helemaal nergens over. Ik vind dat vrouwonterend en walgelijk.”

Ik knik, omdat ook ik vind dat straf leed toevoegend moet zijn. Om wat geleden is. “We waren bijna 17 jaar getrouwd. Toen mijn vader hoorde wat hij had gedaan bij mij én bij andere vrouwen overleefde hij ternauwernood dezelfde week een hartinfarct. Puur van de stress. 17 jaar. Met een verrader. De Judas in mijn eigen huis. Ik leefde met een verkrachter. Iemand die zijn lul ongevraagd in vrouwen perste.” Je legt je zonnebril op je neus en voor je de zware deur van het restaurant opent, draai je je om. Ik zie een vrouw met vergeldingsdrang. Eentje die volledig klaar is met mannen in het algemeen. Haar ogen verraden woede. “17 jaar. Jij wilt niet weten wat ik ‘m toewens.”

Bron: Karin Smalbil