De oavend was behongen
mit glorieuze joaren.
Dou de aine nog verder weg west haar,
op vacantie nog meer beleefd haar,
nog mooier weer har as de ander.

Dou de kinder onze verhoalen nog leufden.
Dou poes Mies nog nait dood was,
en de bomen in toene mie nog nait deden denken aan
rimpels, knobbels en körsten.

Steevast kwam de verzetsdoad
van oom Hinderk op batterij.
Hai haar tiedens de oorlog ’n Duuts soldaat,
dij hom noar de weg vruig,
de verkeerde kaante opstuurd.
Dat was din veur de zoveulste keer.

Mor elk joar luip e op vaaier maai mit,
veuraan in de herdenkensoptocht.

Willy Walters

tekening: ©angelique boter