De hanen hebben we vanmorgen net weggedaan, laat Frans Kerver van Tuin in de Stad weten. De kippesoort die hier rond scharrelt is de zijdehoen. Zoek het maar eens op en zo gedaan dus:
Het zijdehoen of Wugu-ji (Gallus gallus domesticus brisson), ook wel negerhoen of morenhoender genoemd omdat ze dikwijls zwart van kleur is, is een kippenras. Het zijdehoen heeft een vacht, die meer lijkt op haar en op wol dan op veren. En het zijdehoen heeft ook vijf tenen aan de voeten in plaats van de gebruikelijke vier. De tenen zijn ook voorzien van vrij lange, gebogen klauwen. Ook aan de armen (vleugels) zijn duidelijk drie vingers zichtbaar onder de vacht, met aan twee vingers klauwtjes.
Het meest opvallende kenmerk van dit ras, met zijn aan alle kanten afgeronde lichaam, is zijn vacht. De vacht (veren) is erg zacht, en geen enkel ander hoender of vogelsoort heeft het, en de vacht voelt aan als zijde, vandaar ook de naam zijdehoen. De huid is zwart tot blauw en zelfs paarsig van kleur. Ook het vlees, de botten en bloed zijn zwart. Deze hyperpigmentatie is het gevolg van een genetische afwijking die fibromelanose wordt genoemd, en die behalve bij zijdehoenders ook bij enkele andere kippenrassen voorkomt.
De benen zijn licht behaard en vrij grof geschubd. Ook heeft het zijdehoen een extra teen aan de voet en een extra vinger aan de arm (vleugel). Vogels hebben nog drie vingers aan de vleugels (waarvan twee aan elkaar gegroeid) over, waar de veren aan zitten. Het zijdehoen heeft er dus vier, waarvan twee aan elkaar gegroeid en twee echte zichtbare vingers met klauwtjes eraan.
Het zijdehoen heeft boven zijn snavel een bobbel zitten, en dat is de walnootkam, die donker purper tot helemaal zwart van kleur is. Het zijdehoen heeft felblauwe oorlellen, die op oorbellen lijken. De ogen zijn ook donker.
De vacht van het zijdehoen vertoont de volgende kleurslagen wit, zwart, patrijs, rood, blauw, parelgrijs, koekoek, zilverpatrijs en buff, maar van oorsprong komen ze in het wit en zwart voor en in die twee kleurslagen komen ze nog steeds het meest voor.
Zijdehoenders zijn geharde dieren die zelfs bestand zijn tegen extreem lage temperaturen. Het is een zeer vertrouwelijke hoen, wat heel rustig, aanhankelijk en lief is, en die zich laat aaien, wat vooral aantrekkelijk is voor kinderen.
Als broedsters zijn de zijdehoenders onovertroffen en vooral heel betrouwbaar; ze worden dan ook vaak gebruikt voor het uitbroeden van kostbare eieren van siervogels. Het opvoeden van kuikens gaat probleemloos: eenden- en fazantenfokkers gebruiken zijdehoenders om hun vaak kostbare eieren uit te broeden, Dit kunnen ze als geen ander. Zonder problemen voeden ze de hun toegewezen kuikens op, verdedigen ze tegen indringers, maar ze leren hun kuikens ook dat mensen geen gevaar zijn.
Zijdehoenders zijn bijzonder rustige dieren, die zelden ziek zijn en goed op een wat kleinere oppervlakte gehouden kunnen worden. Ze zijn dus erg makkelijk handtam te maken en daardoor heel kindvriendelijk. Ze zijn dus makkelijk te dragen en te knuffelen, en dus ook door (kleine) kinderen als ze rustig met de dieren omgaan. Ze kunnen ook goed tegen extreme temperaturen, vooral tegen de kou, want waarschijnlijk kwamen ze van oorsprong uit het Himalayagebergte. Het zijn sterke dieren. Een voordeel is, dat ze niet kunnen vliegen. Dat komt door hun vacht, omdat er geen veerstructuur in zit, en dat is dus de reden dat vogels vliegen, maar het zijdehoen heeft dat niet en een lage omheining van ongeveer 50 cm is meestal voldoende om ze in de tuin of ren te houden. Zijdehoenders vechten nauwelijks, zelfs hanen onderling zelden, tenzij ze in dezelfde ren zitten met een agressief kippenras. Meerdere zijdehoenhanen in eenzelfde ren kan dus probleemloos. De hanen kraaien niet vaak.