De Statenfractie van de Partij voor de Dieren heeft vragen gesteld aan het College over de voorgenomen zoutwinning in de Waddenzee. Staatssecretaris Dijksma gaf onlangs een vergunning af voor de winning in het beschermde natuurgebied en werelderfgoed. De Partij voor de Dieren wil weten in hoeverre de provincie betrokken is geweest bij de besluitvorming. Tevens roept zij de provincie op om samen met andere waddenprovincies in verzet te komen tegen de zoutwinning.
In het Waddengebied worden steeds meer verschillende activiteiten vergund. Naast de voorgenomen zoutwinning zucht het Wad nu al onder gas- en schelpenwinning, zandsuppletie, baggerwerkzaamheden en allerhande verstorende visserijactiviteiten. Niemand weet hoe al die activiteiten samen de natuur en de kustveiligheid schaden. Zoutwinning onder het Wad is bovendien onnodig. Zo worden aan de Duitse Waddenkust tonnen zout in het water geloosd. Tegelijkertijd wordt enkele honderden kilometers verderop de veiligheid van kustbewoners op het spel gezet, en een onvervangbaar natuurgebied grote schade toegebracht, om hetzelfde zout uit de bodem te halen.
Statenlid Kirsten de Wrede: “Alweer wordt gekozen voor de korte termijn, de economie wint het van het gezond verstand. Er wordt willens en wetens een groot risico genomen, maar de natuur stuurt geen faktuur, tenminste niet direct. De gevolgen zullen pas zichtbaar worden als het te laat is.”
De Waddenvereniging, Vogelbescherming en Natuurmonumenten zijn fel tegen de vergunningverlening. Zij waarschuwen voor het verdwijnen van voedsel- en rustplaatsen voor trekvogels omdat zandplaten in zee dreigen te verdwijnen. Ook kan de kustveiligheid van de Waddeneilanden en Friesland in gevaar komen door bodemdaling en zanderosie. Op Texel en Terschelling zijn inmiddels moties aangenomen die de gemeenten oproepen zich tegen de zoutwinning te keren.
Dijksma stelde dat zij de vergunning niet kon weigeren, omdat het nu eenmaal mogelijk was binnen de Natuurbeschermingswet. De Waddenvereniging merkt zeer terecht op dat daarom nog niet continu de grenzen van de wet opgezocht hoeven te worden, maar dat het een kwestie is van keuzes durven maken om het grootste, en internationaal gezien belangrijkste, natuurgebied van Nederland te beschermen.